Burleska

Dedykowana Eugenii Umińskiej Burleska na skrzypce z fortepianem (1940) należy do utworów charakterystycznych z elementami wirtuozowskimi. Kompozycja odznacza się specyficznym humorem, pełna jest zaskakujących zwrotów muzycznej akcji, kipi żywiołowością. Kompozytor i skrzypek w jednej osobie zawarł w niej wszystko, co najatrakcyjniejsze, jeśli chodzi o technikę gry na skrzypcach. Pojawiają się więc podwójne dźwięki, pochody oktaw, smyczki skaczące (spiccato, sautillé), akordy grane pizzicato prawą oraz lewą ręką, jest efektowne glissando łączone z trylem. Obok zawadiackiego tematu głównego pojawia się nastrojowa, nieco rozmarzona kantylena grana con sordino. Warto odnotować, że partia fortepianu nie jest jedynie prostym, szablonowym akompaniamentem; pomyślana została jako partia koncertująca, pełnoprawna muzycznie, współtworząca utwór.

Mamy zatem do czynienia z kompozycją popisową zarówno dla skrzypka, jak i dla pianisty, z idealnie zachowaną równowagą między dwoma instrumentami. Wznowiony po latach i udostępniony skrzypkom utwór zasługuje na to, by odkryć go na nowo i umozliwić mu powtórne wejście w obieg koncertowy. Jestem pewny, że tak właśnie się stanie.