Koncert na puzon i orkiestrę

''Koncert na puzon i orkiestrę'' Serockiego jest jedną z nielicznych, przeznaczonych na puzon, XX-wiecznych europejskich pozycji koncertowych. Koncert został skomponowany w 1953 roku, a więc w niełatwym dla kultury państw bloku wschodniego okresie, szczególnie naznaczonym ideologią socrealizmu. Presja czynników politycznych spowodowała głębokie zapóźnienie rozwoju powojennej sztuki polskiej, skutecznie hamując wszelkie tendencje zmierzające do jej uwspółcześnienia. W muzyce naszego kraju zakorzeniło się wówczas silne przywiązanie do estetyki neoklasycystycznej, które przejawiło się również w Koncercie puzonowym, utrzymanym pod względem stylistycznym w ramach konwencji typowej dla tego gatunku. Jedynym elementem odróżniającym dzieło Serockiego od tradycyjnego schematu jest jego budowa obejmująca cztery ogniwa składowe (zamiast trzech). Wprowadzona przez kompozytora modyfikacja nie pociągnęła za sobą zmiany ról poszczególnych części w procesie budowania całości przebiegu. Specyfika techniki gry na puzonie nie pozwala zanadto na wydobycie aspektów wirtuozowskich czy popisowych - kompozytor zastąpił więc rywalizację pomiędzy solistą a orkiestrą wzajemną ich współpracą (...). T. Chylińska, S. Haraschin, M. Jabłoński Przewodnik po muzyce koncertowej (część II, PWM, Kraków 2004) Koncert wykonany został po raz pierwszy przez Juliusza Pietrachowicza w dniu 18 grudnia 1954 roku w Warszawie przez Orkiestrę Filharmonii Warszawskiej.